wtorek, 23 listopada 2010

Cristal Park przy ul. Mszczonowskiej w Warszawie




Pierwszym obowiązkowym punktem przy projektowaniu biurowców jest zapewnienie dostępu naturalnego światła do wnętrz budynku. Drugim – funkcjonalność, uzyskana dzięki możliwości różnej aranżacji powierzchni i dopasowania jej do indywidualnych potrzeb najemców. Z „opakowaniem” naszpikowanej nowoczesnymi technologiami przestrzeni pracy bywa różnie. W końcu nie ona jest tu najważniejsza. Na szczęście nie zawsze zostaje zepchnięta na ostatni plan.

Otwarty w kwietniu 2009 r. Cristal Park przy ul. Mszczonowskiej w Warszawie to trzykondygnacyjny budynek o elewacjach ze szkła i aluminium. W jego prostej i eleganckiej formie już na pierwszy rzut oka rozpoznać można rękę jednej z wiodących polskich pracowni – JEMS Architektów. Biurowiec powstał w najbardziej dynamicznie rozwijającej się w strefie biurowej stolicy – obszarze Alei Jerozolimskich, w sąsiedztwie kilku centów handlowych. Niewysoka zabudowa w okolicy skłoniła architektów do zaprojektowania budynku niskiego, o kameralnej skali – powierzchnia najmu wynosi 10,3 tysiąca metrów kwadratowych – którą podkreśla rozbicie bryły na kilka połączonych z sobą segmentów rozdzielonych dziedzińcami.

JEMS Architekci:

Działka, na której zaprojektowano budynek, znajduje się obok centrum handlowego, w drugiej linii zabudowy jednej z głównych arterii komunikacyjnych miasta. Chaotyczna zabudowa najbliższego otoczenia, typowa dla przedmieść Warszawy, w tej okolicy nie przekracza wysokości kilku kondygnacji. Dało to możliwość zaprojektowania niewysokiego obiektu o kameralnej skali.

Przyjęto układ budynku składającego się z trzech niezależnych, powtarzalnych segmentów biur, połączonych dwoma transparentnymi łącznikami komunikacyjnymi. Pozwoliło to na realizację założenia otwarcia przestrzeni biurowych do wewnątrz, w stronę utworzonych między segmentami kameralnych dziedzińców wejściowych, osłoniętych od ulicy drzewami i krzewami.

Zmienna grubość segmentów budynku pozwoliła uzyskać dynamiczną bryłę i optymalne warunki doświetlenia biur oraz umożliwia elastyczną aranżację wnętrz poprzez zróżnicowaną głębokość traktów biurowych.

Główne wejścia do budynku zostały zlokalizowane w dwóch wycofanych od ulicy przeszklonych łącznikach. Pozwoliło to na czytelny dostęp do poszczególnych pięter każdego z segmentów biurowych, ułatwiając podział budynku na wielu najemców.

Uporządkowaną estetykę chłodnej, stalowo-betonowej elewacji, stanowiącą przeciwwagę sąsiedztwa budynku, przełamano swobodną kompozycją zieleni oraz ciepłymi drewnianymi okładzinami wnętrza hallu wejściowego.

Przestrzenie biurowe, doświetlone dużymi oknami wysokości kondygnacji, osłonięto od słońca wystającymi betonowymi gzymsami. Wschodnie i zachodnie krańce segmentów biurowych, najbardziej eksponowane na poziome światło słoneczne segmentów biurowych, wyposażono w stelaże dla roślin pnących stanowiących dodatkowe zacienienie i wizualną barierę oddzielającą od otaczającej zabudowy.

Autorzy: JEMS Architekci sp. z o.o - Olgierd Jagiełło, Maciej Miłobędzki, Marcin Sadowski, Jerzy Szczepanik-Dzikowski
Współpraca autorska: Izabela Bednarska, Hubert Cała, Tomasz Japa
Inwestor: Yareal Polska sp. z o.o.
Powierzchnia terenu: 10 939 m2
Powierzchnia zabudowy: 3827 m2
Powierzchnia całkowita: 18 557 m2
Projekt: 2005-2006
Realizacja: 2008-2009

Szkoła Sztuk Pięknych, Designu i Mediów w Singapurze

Budynki szkół coraz bardziej odbiegają od szablonowego układu i zaczynają przypominać gmachy instytucji publicznych. Jednym z bardziej oryginalnych projektów jest Szkoła Sztuk Pięknych, Designu i Mediów w Singapurze. Obiekt został zrealizowany w 2006 roku przez pracownię CPG Consultants Pte Ltd z Singapuru.

Jego charakter wynika głównie z nietypowego kształtu – bryła składa się z trzech skrzydeł pokrytych zielonym dachem, które przeplatają się nawzajem i schodzą aż do ziemi. Pozwala to na bardzo dobre wkomponowanie się w otoczenie – teren położony jest w zalesionej dolinie. Miękkość linii zapewnia integrację z okolicą. Mimo swych slow korzeni koncept jest dynamiczny, wprowadza ruch oraz zaciekawienie tym, co się dzieje w środku. Dodatkowo na dach można wejść po schodach znajdujących się na krawędziach założenia, co zapewnia upublicznienie i otwarcie tego miejsca nie tylko dla osób bezpośrednio związanych z instytucją. Podobną funkcję spełnia dziedziniec, który jest otwarty, a jego wejście znajduje się zaraz obok wejścia na dach.

Założeniem inwestora było to, że gmach nie może za bardzo ingerować w teren i ma spełniać funkcję zielonych płuc okolicy. Architekci mieli za zadanie utworzyć nie-budynek na ponad 200-hektarowym placu. Zaprojektowana forma przeszkleń ma zapewniać dostęp maksymalnej ilości światła i jednocześnie ograniczać nagrzewanie się wnętrza. Fasady dodatkowo rozmywają granicę wnętrza i otoczenia, co wizualnie powiększa pomieszczenia. Ekologiczność gmachu polega nie tylko na zazielenieniu dachu i otoczenia, ale także na tym, że obiekt zagospodarowuje wodę deszczową z powierzchni zadaszenia. Tak nawadniane są nasadzenia roślin. Wieczorami transparentne fasady umożliwiają obserwowanie z zewnątrz życia w budynku.

Projekt Szkoły Sztuk Pięknych, Designu i Mediów jest przykładem architektury, która wprowadza nową jakość ekologiczną oraz otwiera się społecznie. Dzięki wykonaniu założeń projektowych sztuka, która jest czymś elitarnym, wychodzi naprzeciw ludziom, przyciąga ich do siebie oraz w ciekawy sposób integruje się z naturą.

Sylwia Magdalena Stefaniak





środa, 17 listopada 2010

Frank Lloyd Wright

Frank Lloyd Wright

Z Wikipedii, wolnej encyklopedi

Frank Lloyd Wright portrait.jpg










Frank Lloyd Wright (właśc. Frank Lincoln Wright, FLW, ur. 8 czerwca 1867 w Richland Center w stanie Wisconsin, zm. 9 kwietnia 1959 w Phoenix, stan Arizona, USA) – amerykański architekt modernistyczny, jeden z najważniejszych projektantów XX wieku.
Czerpał natchnienie z natury, a do swych prac wykorzystywał naturalne materiały budowlane. Choć jego projekty stały się inspiracją dla rozwoju stylu międzynarodowego, nie identyfikował się z nim i nie podzielał fascynacji funkcjonalistyczną sztuką architektoniczną – można go nazwać prekursorem architektury organicznej, czyli wkomponowanej i zespolonej z naturą. Jego budowle charakteryzowała przy prostocie bryły i dużej funkcjonalności rzutu ornamentyka, także w postaci ukrytego ornamentu, nie stronił też od form monumentalnych (Civic Center w Marin County, Kalifornia).

Fallingwater w Pensylwanii, przykład architektury organicznej F. L. Wrighta
W 1885 rozpoczął studia inżynierskie na Uniwersytecie Stanowym Wisconsin, był członkiem bractwa Phi Delta Theta. Przerwał naukę w 1887, w 1889 uzyskał jednak dyplom. Szkołę opuścił, by przenieść się do Chicago i podjąć pracę w studio architektonicznym Adler and Sullivan. Od 1890 wykonywał całą pracę projektową w firmie. Odszedł po siedmiu latach i w 1893 założył własną praktykę w Chicago. Do 1901 miał na swoim koncie około 50 ukończonych projektów. Pierwszą żoną Wrighta była Catherine Lee "Kitty" Tobin (1871–1959), z którą miał sześcioro dzieci i którą opuścił w 1909 dla Marthy "Mamah" Borthwick (1869 - 1914). W 1922 roku poślubił Maude "Miriam" Noel, swoją współpracownicę. Małżeństwo rozpadło się już po roku. W 1928 roku Wright ożenił się z Olgivanną Hinzenberg (z d. Olgivanna Ivanovna Lazovich), uczennicą G.I. Gurdżijewa, który gościł parę razy w Taliesinie. Jego spotkanie z Wrightem opisuje Robert Lepage w "Geometrii cudów".
W latach 1901-1911 projektował domy w stylu preriowym ("Prairie Houses"), nazywane tak ze względu na ich dopasowanie do krajobrazu w okolicach Chicago. Wright odegrał również ważną rolę w tworzeniu koncepcji "planu otwartego" dla wnętrz.
W 1911 r. zaprojektował własny dom-studio tzw. Taliesin (od imienia walijskiego poety z VI w., dosłownie oznacza "błyszcząca brew"), w pobliżu Spring Green w stanie Wisconsin. Kompleks ten był jednokondygnacyjną strukturą na planie litery L, z jednej strony wychodzącą na jezioro, w drugiej części mieszczącą studio Wrighta. Taliesin było dwukrotnie niszczone przez pożar. Obecny budynek zwany jest Taliesin III. W latach trzydziestych Wright zaprojektował zimowe studio w Arizonie – Taliesin West.
Jedną ze słynniejszych konstrukcji autorstwa FLW jest Fallingwater, budowany w latach 1935-1939 dla E.J. Kaufmanna w Bear Run, w stanie Pensylwania. Według pomysłu Wrighta domownicy powinni znaleźć się jak najbliżej natury; stąd pod częścią domu, na który składa się seria wolnonośnych balkonów i tarasów, przepływa strumień. Do budowy elementów pionowych wykorzystano kamień, do elementów poziomych – beton. Dom kosztował 155 tysięcy dolarów, gaża architekta wyniosła 80 tys. dol.[potrzebne źródło]
Najbardziej znanym zrealizowanym projektem Wrighta było Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku. Budowla w kształcie białej spirali powstawała przez 17 lat (1942-1959). Wznosi się przy Piątej Alei. Niezwykła geometria scentralizowanego wnętrza umożliwia zwiedzającym przemieszczanie się po łagodnie opadającej spiralnej rampie podczas oglądania wystaw czasowych.

Ciekawostki

  • Niewykluczone, że postać architekta Howarda Roarka, bohatera powieści "Źródło" Ayn Rand jest wzorowana na FLW.
  • 8 czerwca obchodzony jest dzień Franka Lloyda Wrighta.
  • Dom na Mount Rushmore, należący do Phillipa Vandamma, bohatera filmu Północ, północny zachód w reżyserii Alfreda Hitchcocka, wbrew powszechnemu przekonaniu nie jest projektem FLW, choć styl Wrighta nadano mu świadomie. W rzeczywistości dom ten nigdy nie istniał naprawdę, jego makietę zbudowano w Culver City, siedzibie MGM Studios.
  • W 1956 r. przedstawił koncepcję budowy The Illinois, wysokiego na milę wieżowca w Chicago.
  • Twórcą pierwszej książkowej biografii Wrighta w języku polskim jest Waldemar Łysiak.

Realizacje

Boomer Residence, at Phoenix, Arizona, 1953. 
Coonley House, at Riverside, Illinois, 1908.
D. D. Martin House, at Buffalo, New York, 1904.
Ennis House, at Los Angeles, California, 1923.   
Fallingwater, at Ohiopyle, (Bear Run), Pennsylvania, 1934 , 1938, 1948.  
Guggenheim Museum, at New York, New York, 1956 to 1959.  
Hanna Residence, at Palo Alto, California, 1936.
Imperial Hotel, at Tokyo, Japan, 1916 to 1922. 
Jacobs House, Madison, at Madison, Wisconsin, 1936.  
Jacobs House, Middleton, the Solar Hemicycle, at Middleton, Wisconsin, 1944.  
Johnson Wax Building, at Racine, Wisconsin, 1936 to 1939.  
Larkin Building, at Buffalo, New York, 1904 , demolished 1950.  
Marin Civic Center, at San Rafael, California, 1957.  
Mrs. G. M. Millard House, at Pasadena, California, 1923.
Pfeiffer Chapel, at Lakeland, Florida, 1938.  
Price Residence, at Paradise Valley, Arizona, 1954.
Price Tower, at Bartlesville, Oklahoma, 1952 to 1956.
Robie Residence, at Chicago, Illinois, 1909. 
Rosenbaum House, at Florence, Alabama, 1939.
Storer Residence, at Los Angeles, California, 1923.
Taliesin, at Spring Green, Wisconsin, 1911 and 1925.
Taliesin West, at Scottsdale, Arizona, 1937 onward.
Wingspread, at Wind Point, Wisconsin, 1937.
Unitarian Meeting House, at Madison, Wisconsin, 1947 to 1951. 
Unity Temple, at Oak Park, Illinois, 1906.  
W. E. Martin House, at Oak Park, Illinois, 1903. 
Walker Residence, at Carmel, California, 1948.
Ward Willits House, at Highland Park, Illinois, 1902.
Zimmerman House, at Manchester, New Hampshire, 1950.

    środa, 10 listopada 2010

    Arab World Institute, Paris

    The Institut du Monde Arabe (IMA) or Arab World Institute (AWI), in English, was established in 1980 in Paris, when 18 Arab countries concluded an agreement with France to establish the Institute to disseminate information about the Arab world and set in motion detailed research to cover Arabic and the Arab world's cultural and spiritual values. The Institute also aims at promoting cooperation and cultural exchanges between France and the Arab world, particularly in the areas of science and technology, thus contributing to development of relations between the Arab world and Europe. Libya joined the agreement in 1984.





    The AWI is located in the building also known as Institut du Monde Arabe, on Rue des Fossés Saint Bernard in Paris, France, constructed from 1981 to 1987 with a floor space of 181,850 square feet (16,894 m2). Jean Nouvel won the 1981 design competition with a project that proposed risk-taking solutions that, over the course of the years, have proven themselves.
    The building acts as a buffer zone between the Jussieu Campus, in large rationalist blocks, and the Seine. The river facade follows the curve of the waterway and helps reduce the hardness of a rectangular block, adapting itself to the view from the Sully Bridge. At the same time the building also appears to fold itself back in the direction of the Saint-Germain-des-Prés district.

    In contrast, the opposite facade is uncompromisingly rectangular. Facing it is a large square public space that opens out toward the Île de la Cité and Notre Dame. Above the glass-clad storefront, a metallic screen unfolds with moving geometric motifs. The motifs are actually 240 motor-controlled apertures, which open and close every hour. They act as brise soleil to control the light entering the building. The mechanism creates interior spaces with filtered light — an effect often used in Islamic architecture with its climate-oriented strategies. This building catapulted Nouvel to fame and is one of the cultural reference points of Paris. It is also noted for receiving the Aga Khan Award for Architecture.
    The building houses a museum, library, auditorium, restaurant, and offices.

    (from: Wikipedia)

    niedziela, 24 października 2010

    Centrum technologiczne MacLarena w Woking










    Spokojna okolica, piękny krajobraz, lasy, zieleń i jeziora - idealne miejsce, by zaszyć się w ciszy swojego domu. Po środku jednak wyrasta budowla. Z daleka podobna do owalnego pojazdu kosmicznego. W istocie nie jest to UFO, ale ma z nim wiele wspólnego - kosmiczną technologię. Tak wygląda prawdziwy "dom" mistrzów świata F1 - Jensona Buttona i Lewisa Hamiltona, kierowców McLarena. 

     
    Siedziba McLarena, bo o niej mowa, zbudowana została z ogromnym rozmachem. To budynek niepowtarzalny, daleko wykraczający poza standardowe budownictwo. Z oddali przypomina dzieło kosmitów, z bliska - dopracowane w najmniejszych szczegółach architektoniczne cacko. Obiekt oddalony godzinę drogi od Londynu to prawdziwy dom Jensona Buttona i Lewisa Hamiltona. Oczywiście, obaj mają kosztujące fortunę apartamenty rozsiane po całym świecie. To jednak tutaj - w Centrum Technologicznym McLarena przebywają najczęściej. F1 to piękny, ale i bezlitosny sport. Jeśli chcesz być najlepszy, musisz poświęcić swój czas - całe mnóstwo czasu. Hamilton i Button szlifują formę w jednym z najnowocześniejszych obiektów świata, który zwany jest też przez fachowców "mekką technologiczną F1".


    Początek operacji

    REKLAMA
    - Istniejemy po to, by wygrywać - głosi motto zespołu McLaren. By zwyciężać potrzebne jest zaplecze technologiczne, które cały czas czuwa, i w którym projektowane są niezawodne bolidy. By spełnić te warunki w 1999 roku około 60 kilometrów od Londynu rozpoczęła się wielka operacja. Misja specjalna - budowa ultranowoczesnego ośrodka w Woking.
      Do tego zadania zaangażowano najlepszych. Od strony architektonicznej nad pracami czuwał słynny Norman Foster, który kilka lat później projektował nowy stadionu Wembley. Ciężar logistyczny wziął na siebie Ron Dennis - żywa legenda F1 i wieloletni szef McLarena. Jasno nakreślił ideę bazy w Woking - obiekt ma być nie tylko funkcjonalny, ale i ładny. Tak by zatrudnieni tu fachowcy mieli dodatkową motywację do pracy. Po pięciu latach - w maju 2004 roku - Dennis mógł dumnie ogłosić światu - mamy najnowocześniejszą bazę w historii całej F1. Według szacunków Centrum Technologiczne McLarena kosztowało ponad 300 milionów funtów. Przy jej budowie pracowało 4 tysiące osób. Do dzisiaj budzi podziw architektów oraz fachowców związanych z "jedynką".

    źródło: Onet.pl

    Villa Savoye



    Willa Savoye w Poissy - modernistyczna willa zbudowana w latach 1928-1930, architekt Le Corbusier.

    Dom stoi w wolnej przestrzeni – powiązany z przyrodą poprzez otwarcie się na krajobraz. Okna tak zaprojektowane jak kadr kamery i pokazują kolejne obrazy, a równocześnie do wnętrza wpuszczają światło, które również daje zaprogramowane efekty we wnętrzach. Sama architektura domu mimo otwarcia na przyrodę, formalnie się jej przeciwstawia. Bryła domu jest prosta i prostokątna, ustawiona na słupach odrywa się od podłoża, a miękkie i zróżnicowane formy naturalne napotykają na twarde i geometryczne formy przestrzenne. Zbudowana jest według 5 zasad „nowej architektury” Le Corbusiera.

    • 1928 – Pierre Savoye z małżonką zlecają Le Corbusierowi zaprojektowanie willi weekendowej i w tym samym roku akceptują przedstawiony projekt obiektu, żartobliwie nazywany kabiną pilotów
    • 1929 – początek budowy
    • 1931 – małżeństwo wprowadza się do willi; w tym samym roku konieczne są prace poprawkowe – uszczelnienie okien i podniesienie wydajności ogrzewania
    • 1940 do 1945 – willę okupują Niemcy, co powoduje poważne uszkodzenia budynku
    • 1958 – miasto Poissy przejmuje willę z zamiarem wybudowania na części działki nowego liceum (rozważa się nawet wyburzenie obiektu)
    • 1962 – miasto przekazuje willę państwu francuskiemu – podejmowane są pierwsze prace konserwacyjne
    • 1963 – początek remontu kapitalnego przeprowadzonego przez architekta Jeana Dubuissona
    • 1985 do 1992 – kolejny remont i rekonstrukcja (architekt Jean-Louis Véret)

    poniedziałek, 11 października 2010

    Yatenga Museum


    Muzeum YATENGA Spotkania Kultur Świata w Żorach
    • Adress: Żory, ul. Katowicka
    • Investor: Gmina Miejska Żory, Muzeum Miejskie w Żorach
    • Authors: Barbara Grąbczewska, Oskar Grąbczewski, Marcin Mateusz Kołakowski
    • Area: 3 995 m2
    • Cubic measure: 38 792 m3
    • Project: 2008
    • Implementation: 2012

    sobota, 9 października 2010

    AJ100 2010 Building of the Year: Kroon Hall, Yale University, Connecticut, USA, by Hopkins Architects



    Kroon Hall is the new building for the School of Forestry & Environmental Studies at Yale University by Hopkins Architects.

    Yellow rock made from structure of the building was consummate by American Oak- mainly decdended from the University's own forests.

    Grosvenor Waterside

    Fallingwater


    Fallingwater or Kaufmann Residence is a house designed by American architect Frank Lloyd Wright  in 1935 in rural southwestern Pennsylvania, 50 miles southeast of Pittsburg. The home was built partly over a waterfall on Bear Run in the Mill Run section of Stewart Township, Fazette Countz, Pennszlvania, in the Laurel Highlands of the Alleghenz Mountains.

    Hailed by Time shortly after its completion as Wright's "most beautiful job", it is also listed among  Smithsonian's Life List of 28 places "to visit before you die." In 1991, members of the American Institute of Architects  named the house the "best all-time work of American architecture" and in 2007, it was ranked twenty-ninth on the list of Amertica's Favourite Architecture according to the AIA.

    Design and construction

    The structural design for Fallingwater was undertaken by Wright in association with staff engineers Mendel Glickman and William Wesley Peters, who had been responsible for the columns featured in Wright’s revolutionary design for the Johnson Wax Headquarters.
    Preliminary plans were issued to Kaufmann for approval on October 15, 1935, after which Wright made a further visit to the site and provided a cost estimate for the job. In December 1935 an old rock quarry was reopened to the west of the site to provide the stones needed for the house’s walls. Wright only made periodic visits during construction, instead assigning his apprentice Robert Mosher as his permanent on-site representative. The final working drawings were issued by Wright in March 1936 with work beginning on the bridge and main house in April 1936.


    The strong horizontal and vertical lines are a distinctive feature of Fallingwater
    The construction was plagued by conflicts between Wright, Kaufmann, and the construction contractor. Uncomfortable with what he perceived as Wright's insufficient experience using reinforced concrete Kaufmann had the architect's daring cantilever design reviewed by a firm of consulting engineers. Upon receiving their report Wright took offense and immediately requested Kaufmann to return his drawings and indicated he was withdrawing from the project. Kaufmann relented to Wright's gambit and the engineer’s report was subsequently buried within a stone wall of the house.
    After a visit to the site in June 1936 Wright rejected the stone masonry for the bridge, which had to be rebuilt.
    For the cantilevered floors Wright and his team used upside down T-shaped beams integrated into a monolithic concrete slab which both formed the ceiling of the space below and provided resistance against compression. The contractor, Walter Hall, also an engineer, produced independent computations and argued for increasing the reinforcing steel in the first floor’s slab. Wright rebuffed the contractor. While some sources state that it was the contractor who quietly doubled the amount of reinforcement, according to others, it was at Kaufmann’s request that his consulting engineers redrew Wright’s reinforcing drawings and doubled the amount of steel specified by Wright. This additional steel not only added weight to the slab but was set so close together that the concrete often could not properly fill in between the steel, which weakened the slab. In addition, the contractor did not build in a slight upward incline in the formwork for the cantilever to compensate for the settling and deflection of the cantilever once the concrete formwork was removed. As a result, the cantilever developed a noticeable sag. Upon learning of the steel addition without his approval Wright recalled Mosher.
    With Kaufmann’s approval the consulting engineers arranged for the contractor to install a supporting wall under the main supporting beam for the west terrace. When Wright discovered it on a site visit he had Mosher discreetly remove the top course of stones. When Kaufmann later confessed to what had been done, Wright showed him what Mosher had done and pointed out that the cantilever had held up for the past month under test loads without the wall’s support.
    In October 1937 the main house was completed.

    Cost


    The home and guest house cost a total of $155,000, broken down as follows: house $75,000, finishing and furnishing $22,000, guest house, garage and servants' quarters $50,000, architect's fee $8,000.
    According to the westegg.com inflation calculator; the total project price of $155,000.00 is the equivalent of approximately $2.4 million in 2009. A more accurate reflection of the relative cost of the project in its time is that the cost of restoration alone in 2002 was reported at $11.4 million.

    Use of the house

     

    Fallingwater was the family's weekend home from 1937 to 1963. In 1963, Kaufmann, jr. donated the property to the Western Pennsylvania Conservancy. In 1964 it was opened to the public as a museum. Nearly six million people have visited the house since (as of January 2008). It currently hosts more than 120,000 visitors each year.

    Style


    Interior of Fallingwater depicting a sitting area with furnishings designed by Wright
    Fallingwater stands as one of Wright's greatest masterpieces both for its dynamism and for its integration with the striking natural surroundings. Wright's passion for Japanese architecture was strongly reflected in the design of Fallingwater, particularly in the importance of interpenetrating exterior and interior spaces and the strong emphasis placed on harmony between man and nature. Tadao Ando once stated: "I think Wright learned the most important aspect of architecture, the treatment of space, from Japanese architecture. When I visited Fallingwater in Pennsylvania, I found that same sensibility of space. But there was the additional sounds of nature that appealed to me."
    The extent of Wright's genius in integrating every detail of his design can only be hinted at in photographs. This organically designed private residence was intended to be a nature retreat for its owners. The house is well-known for its connection to the site: it is built on top of an active waterfall which flows beneath the house. The fireplace hearth in the living room integrates boulders found on the site and upon which the house was built — ledge rock which protrudes up to a foot through the living room floor was left in place to demonstrably link the outside with the in. Wright had initially intended that the ledge be cut flush with the floor, but this had been one of the Kaufmann family's favorite sunning spots, so Mr. Kaufmann suggested that it be left as it was. The stone floors are waxed, while the hearth is left plain, giving the impression of dry rocks protruding from a stream.
    Integration with the setting extends even to small details. For example, where glass meets stone walls there is no metal frame; rather, the glass and its horizontal dividers were run into a caulked recess in the stonework so that the stone walls appear uninterrupted by glazing. There are stairways leading directly down to the stream, below the house. And in a connecting space which transitions from the main house to the guest and servant level, a natural spring drips water inside, which is then channeled back out. Bedrooms are small, some with low ceilings to encourage people outward toward the open social areas, decks, and outdoors.



    Driveway leading to the entrance of Fallingwater


    Bear Run and the sound of its water permeating the house, the home's immediate surroundings, and locally quarried stone walls and cantilevered terraces resembling the nearby rock formations are meant to be in harmony. The design incorporates broad expanses of windows and balconies which reach out into their surroundings. A glass-encased interior staircase leads down from the living room and allows direct access to the rushing stream below. In conformance with Wright's views the main entry door is away from the falls.
    On the hillside above the main house stands a three-bay carport, servants' quarters, and a guest bedroom. These attached outbuildings were built two years later using the same quality of materials and attention to detail as the main house. The guest quarters feature a spring-fed swimming pool which overflows to the river below. After Fallingwater was deeded to the public, the carport was enclosed at the direction of Kaufmann, jr., to be used by museum visitors to view a presentation at the end or their guided tours on the Western Pennsylvania Conservancy (to which the home was entrusted). Kaufmann, Jr. designed its interior himself, to specifications found in other Fallingwater interiors by Wright.

    Repair work


    The cantilevers at Fallingwater

    Fallingwater's structural system includes a series of very bold reinforced concrete cantilevered balconies; however, the house had problems from the beginning. Pronounced deflection of the concrete cantilevers was noticed as soon as formwork was removed at the construction stage.
    The Western Pennsylvania Conservancy conducted an intensive program to preserve and restore Fallingwater. From 1988, a New York City-based architecture and engineering firm was responsible for the materials conservation of Fallingwater. During this time the firm reviewed original construction documents and subsequent repair reports; evaluated conditions and probes; analyzed select materials; designed the re-roofing and re-waterproofing of roofs and terraces; specified the restoration for original steel casement windows and doors; reconstructed failed concrete reconstructions; restored the masonry; analyzed interior paint finishes; specified interior paint removal methods and re-painting; designed repair methods for concrete and stucco; and developed a new coating system for the concrete.
    Given the humid environment directly over running water, mold had proven a problem. The elder Kaufmann called Fallingwater "a seven-bucket building" for its leaks, and nicknamed it "Rising Mildew". Condensation under roofing membranes was also an issue, due to the lack of a thermal break. However, with the completion of re-roofing and re-waterproofing, the building is comparatively leak-free for the first time in its history.

    from Wikipedia, The Free Encyclopedia