Cristal Park przy ul. Mszczonowskiej w Warszawie

Pierwszym obowiązkowym punktem przy projektowaniu biurowców jest zapewnienie dostępu naturalnego światła do wnętrz budynku. Drugim – funkcjonalność, uzyskana dzięki możliwości różnej aranżacji powierzchni i dopasowania jej do indywidualnych potrzeb najemców. Z „opakowaniem” naszpikowanej nowoczesnymi technologiami przestrzeni pracy bywa różnie. W końcu nie ona jest tu najważniejsza. Na szczęście nie zawsze zostaje zepchnięta na ostatni plan.

Otwarty w kwietniu 2009 r. Cristal Park przy ul. Mszczonowskiej w Warszawie to trzykondygnacyjny budynek o elewacjach ze szkła i aluminium. W jego prostej i eleganckiej formie już na pierwszy rzut oka rozpoznać można rękę jednej z wiodących polskich pracowni – JEMS Architektów. Biurowiec powstał w najbardziej dynamicznie rozwijającej się w strefie biurowej stolicy – obszarze Alei Jerozolimskich, w sąsiedztwie kilku centów handlowych. Niewysoka zabudowa w okolicy skłoniła architektów do zaprojektowania budynku niskiego, o kameralnej skali – powierzchnia najmu wynosi 10,3 tysiąca metrów kwadratowych – którą podkreśla rozbicie bryły na kilka połączonych z sobą segmentów rozdzielonych dziedzińcami.

JEMS Architekci:

Działka, na której zaprojektowano budynek, znajduje się obok centrum handlowego, w drugiej linii zabudowy jednej z głównych arterii komunikacyjnych miasta. Chaotyczna zabudowa najbliższego otoczenia, typowa dla przedmieść Warszawy, w tej okolicy nie przekracza wysokości kilku kondygnacji. Dało to możliwość zaprojektowania niewysokiego obiektu o kameralnej skali.

Przyjęto układ budynku składającego się z trzech niezależnych, powtarzalnych segmentów biur, połączonych dwoma transparentnymi łącznikami komunikacyjnymi. Pozwoliło to na realizację założenia otwarcia przestrzeni biurowych do wewnątrz, w stronę utworzonych między segmentami kameralnych dziedzińców wejściowych, osłoniętych od ulicy drzewami i krzewami.

Zmienna grubość segmentów budynku pozwoliła uzyskać dynamiczną bryłę i optymalne warunki doświetlenia biur oraz umożliwia elastyczną aranżację wnętrz poprzez zróżnicowaną głębokość traktów biurowych.

Główne wejścia do budynku zostały zlokalizowane w dwóch wycofanych od ulicy przeszklonych łącznikach. Pozwoliło to na czytelny dostęp do poszczególnych pięter każdego z segmentów biurowych, ułatwiając podział budynku na wielu najemców.

Uporządkowaną estetykę chłodnej, stalowo-betonowej elewacji, stanowiącą przeciwwagę sąsiedztwa budynku, przełamano swobodną kompozycją zieleni oraz ciepłymi drewnianymi okładzinami wnętrza hallu wejściowego.

Przestrzenie biurowe, doświetlone dużymi oknami wysokości kondygnacji, osłonięto od słońca wystającymi betonowymi gzymsami. Wschodnie i zachodnie krańce segmentów biurowych, najbardziej eksponowane na poziome światło słoneczne segmentów biurowych, wyposażono w stelaże dla roślin pnących stanowiących dodatkowe zacienienie i wizualną barierę oddzielającą od otaczającej zabudowy.

Autorzy: JEMS Architekci sp. z o.o - Olgierd Jagiełło, Maciej Miłobędzki, Marcin Sadowski, Jerzy Szczepanik-Dzikowski
Współpraca autorska: Izabela Bednarska, Hubert Cała, Tomasz Japa
Inwestor: Yareal Polska sp. z o.o.
Powierzchnia terenu: 10 939 m2
Powierzchnia zabudowy: 3827 m2
Powierzchnia całkowita: 18 557 m2
Projekt: 2005-2006
Realizacja: 2008-2009

Szkoła Sztuk Pięknych, Designu i Mediów w Singapurze

Budynki szkół coraz bardziej odbiegają od szablonowego układu i zaczynają przypominać gmachy instytucji publicznych. Jednym z bardziej oryginalnych projektów jest Szkoła Sztuk Pięknych, Designu i Mediów w Singapurze. Obiekt został zrealizowany w 2006 roku przez pracownię CPG Consultants Pte Ltd z Singapuru.

Jego charakter wynika głównie z nietypowego kształtu – bryła składa się z trzech skrzydeł pokrytych zielonym dachem, które przeplatają się nawzajem i schodzą aż do ziemi. Pozwala to na bardzo dobre wkomponowanie się w otoczenie – teren położony jest w zalesionej dolinie. Miękkość linii zapewnia integrację z okolicą. Mimo swych slow korzeni koncept jest dynamiczny, wprowadza ruch oraz zaciekawienie tym, co się dzieje w środku. Dodatkowo na dach można wejść po schodach znajdujących się na krawędziach założenia, co zapewnia upublicznienie i otwarcie tego miejsca nie tylko dla osób bezpośrednio związanych z instytucją. Podobną funkcję spełnia dziedziniec, który jest otwarty, a jego wejście znajduje się zaraz obok wejścia na dach.

Założeniem inwestora było to, że gmach nie może za bardzo ingerować w teren i ma spełniać funkcję zielonych płuc okolicy. Architekci mieli za zadanie utworzyć nie-budynek na ponad 200-hektarowym placu. Zaprojektowana forma przeszkleń ma zapewniać dostęp maksymalnej ilości światła i jednocześnie ograniczać nagrzewanie się wnętrza. Fasady dodatkowo rozmywają granicę wnętrza i otoczenia, co wizualnie powiększa pomieszczenia. Ekologiczność gmachu polega nie tylko na zazielenieniu dachu i otoczenia, ale także na tym, że obiekt zagospodarowuje wodę deszczową z powierzchni zadaszenia. Tak nawadniane są nasadzenia roślin. Wieczorami transparentne fasady umożliwiają obserwowanie z zewnątrz życia w budynku.

Projekt Szkoły Sztuk Pięknych, Designu i Mediów jest przykładem architektury, która wprowadza nową jakość ekologiczną oraz otwiera się społecznie. Dzięki wykonaniu założeń projektowych sztuka, która jest czymś elitarnym, wychodzi naprzeciw ludziom, przyciąga ich do siebie oraz w ciekawy sposób integruje się z naturą.

Sylwia Magdalena Stefaniak

Frank Lloyd Wright

Z Wikipedii, wolnej encyklopedi

Frank Lloyd Wright (właśc. Frank Lincoln Wright, FLW, ur. 8 czerwca 1867 w Richland Center w stanie Wisconsin, zm. 9 kwietnia 1959 w Phoenix, stan Arizona, USA) – amerykański architekt modernistyczny, jeden z najważniejszych projektantów XX wieku.
Czerpał natchnienie z natury, a do swych prac wykorzystywał naturalne materiały budowlane. Choć jego projekty stały się inspiracją dla rozwoju stylu międzynarodowego, nie identyfikował się z nim i nie podzielał fascynacji funkcjonalistyczną sztuką architektoniczną – można go nazwać prekursorem architektury organicznej, czyli wkomponowanej i zespolonej z naturą. Jego budowle charakteryzowała przy prostocie bryły i dużej funkcjonalności rzutu ornamentyka, także w postaci ukrytego ornamentu, nie stronił też od form monumentalnych (Civic Center w Marin County, Kalifornia).

Fallingwater w Pensylwanii, przykład architektury organicznej F. L. Wrighta

W 1885 rozpoczął studia inżynierskie na Uniwersytecie Stanowym Wisconsin, był członkiem bractwa Phi Delta Theta. Przerwał naukę w 1887, w 1889 uzyskał jednak dyplom. Szkołę opuścił, by przenieść się do Chicago i podjąć pracę w studio architektonicznym Adler and Sullivan. Od 1890 wykonywał całą pracę projektową w firmie. Odszedł po siedmiu latach i w 1893 założył własną praktykę w Chicago. Do 1901 miał na swoim koncie około 50 ukończonych projektów. Pierwszą żoną Wrighta była Catherine Lee "Kitty" Tobin (1871–1959), z którą miał sześcioro dzieci i którą opuścił w 1909 dla Marthy "Mamah" Borthwick (1869 - 1914). W 1922 roku poślubił Maude "Miriam" Noel, swoją współpracownicę. Małżeństwo rozpadło się już po roku. W 1928 roku Wright ożenił się z Olgivanną Hinzenberg (z d. Olgivanna Ivanovna Lazovich), uczennicą G.I. Gurdżijewa, który gościł parę razy w Taliesinie. Jego spotkanie z Wrightem opisuje Robert Lepage w "Geometrii cudów".
W latach 1901-1911 projektował domy w stylu preriowym ("Prairie Houses"), nazywane tak ze względu na ich dopasowanie do krajobrazu w okolicach Chicago. Wright odegrał również ważną rolę w tworzeniu koncepcji "planu otwartego" dla wnętrz.
W 1911 r. zaprojektował własny dom-studio tzw. Taliesin (od imienia walijskiego poety z VI w., dosłownie oznacza "błyszcząca brew"), w pobliżu Spring Green w stanie Wisconsin. Kompleks ten był jednokondygnacyjną strukturą na planie litery L, z jednej strony wychodzącą na jezioro, w drugiej części mieszczącą studio Wrighta. Taliesin było dwukrotnie niszczone przez pożar. Obecny budynek zwany jest Taliesin III. W latach trzydziestych Wright zaprojektował zimowe studio w Arizonie – Taliesin West.

F. Lloyd Wright, Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku

Jedną ze słynniejszych konstrukcji autorstwa FLW jest Fallingwater, budowany w latach 1935-1939 dla E.J. Kaufmanna w Bear Run, w stanie Pensylwania. Według pomysłu Wrighta domownicy powinni znaleźć się jak najbliżej natury; stąd pod częścią domu, na który składa się seria wolnonośnych balkonów i tarasów, przepływa strumień. Do budowy elementów pionowych wykorzystano kamień, do elementów poziomych – beton. Dom kosztował 155 tysięcy dolarów, gaża architekta wyniosła 80 tys. dol.^{[potrzebne źródło]}
Najbardziej znanym zrealizowanym projektem Wrighta było Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku. Budowla w kształcie białej spirali powstawała przez 17 lat (1942-1959). Wznosi się przy Piątej Alei. Niezwykła geometria scentralizowanego wnętrza umożliwia zwiedzającym przemieszczanie się po łagodnie opadającej spiralnej rampie podczas oglądania wystaw czasowych.

Ciekawostki

• Niewykluczone, że postać architekta Howarda Roarka, bohatera powieści "Źródło" Ayn Rand jest wzorowana na FLW.
• 8 czerwca obchodzony jest dzień Franka Lloyda Wrighta.
• Dom na Mount Rushmore, należący do Phillipa Vandamma, bohatera filmu Północ, północny zachód w reżyserii Alfreda Hitchcocka, wbrew powszechnemu przekonaniu nie jest projektem FLW, choć styl Wrighta nadano mu świadomie. W rzeczywistości dom ten nigdy nie istniał naprawdę, jego makietę zbudowano w Culver City, siedzibie MGM Studios.
• W 1956 r. przedstawił koncepcję budowy The Illinois, wysokiego na milę wieżowca w Chicago.
• Twórcą pierwszej książkowej biografii Wrighta w języku polskim jest Waldemar Łysiak.

Realizacje

Boomer Residence, at Phoenix, Arizona, 1953. 
Coonley House, at Riverside, Illinois, 1908.
D. D. Martin House, at Buffalo, New York, 1904.
Ennis House, at Los Angeles, California, 1923.   
Fallingwater, at Ohiopyle, (Bear Run), Pennsylvania, 1934 , 1938, 1948.  
Guggenheim Museum, at New York, New York, 1956 to 1959.  
Hanna Residence, at Palo Alto, California, 1936.
Imperial Hotel, at Tokyo, Japan, 1916 to 1922. 
Jacobs House, Madison, at Madison, Wisconsin, 1936.  
Jacobs House, Middleton, the Solar Hemicycle, at Middleton, Wisconsin, 1944.  
Johnson Wax Building, at Racine, Wisconsin, 1936 to 1939.  
Larkin Building, at Buffalo, New York, 1904 , demolished 1950.  
Marin Civic Center, at San Rafael, California, 1957.  
Mrs. G. M. Millard House, at Pasadena, California, 1923.
Pfeiffer Chapel, at Lakeland, Florida, 1938.  
Price Residence, at Paradise Valley, Arizona, 1954.
Price Tower, at Bartlesville, Oklahoma, 1952 to 1956.
Robie Residence, at Chicago, Illinois, 1909. 
Rosenbaum House, at Florence, Alabama, 1939.
Storer Residence, at Los Angeles, California, 1923.
Taliesin, at Spring Green, Wisconsin, 1911 and 1925.
Taliesin West, at Scottsdale, Arizona, 1937 onward.
Wingspread, at Wind Point, Wisconsin, 1937.
Unitarian Meeting House, at Madison, Wisconsin, 1947 to 1951. 
Unity Temple, at Oak Park, Illinois, 1906.  
W. E. Martin House, at Oak Park, Illinois, 1903. 
Walker Residence, at Carmel, California, 1948.
Ward Willits House, at Highland Park, Illinois, 1902.
Zimmerman House, at Manchester, New Hampshire, 1950.

Arab World Institute, Paris

The Institut du Monde Arabe (IMA) or Arab World Institute (AWI), in English, was established in 1980 in Paris, when 18 Arab countries concluded an agreement with France to establish the Institute to disseminate information about the Arab world and set in motion detailed research to cover Arabic and the Arab world's cultural and spiritual values. The Institute also aims at promoting cooperation and cultural exchanges between France and the Arab world, particularly in the areas of science and technology, thus contributing to development of relations between the Arab world and Europe. Libya joined the agreement in 1984.

The AWI is located in the building also known as Institut du Monde Arabe, on Rue des Fossés Saint Bernard in Paris, France, constructed from 1981 to 1987 with a floor space of 181,850 square feet (16,894 m²). Jean Nouvel won the 1981 design competition with a project that proposed risk-taking solutions that, over the course of the years, have proven themselves.
The building acts as a buffer zone between the Jussieu Campus, in large rationalist blocks, and the Seine. The river facade follows the curve of the waterway and helps reduce the hardness of a rectangular block, adapting itself to the view from the Sully Bridge. At the same time the building also appears to fold itself back in the direction of the Saint-Germain-des-Prés district.

In contrast, the opposite facade is uncompromisingly rectangular. Facing it is a large square public space that opens out toward the Île de la Cité and Notre Dame. Above the glass-clad storefront, a metallic screen unfolds with moving geometric motifs. The motifs are actually 240 motor-controlled apertures, which open and close every hour. They act as brise soleil to control the light entering the building. The mechanism creates interior spaces with filtered light — an effect often used in Islamic architecture with its climate-oriented strategies. This building catapulted Nouvel to fame and is one of the cultural reference points of Paris. It is also noted for receiving the Aga Khan Award for Architecture.
The building houses a museum, library, auditorium, restaurant, and offices.

(from: Wikipedia)

Centrum technologiczne MacLarena w Woking

Spokojna okolica, piękny krajobraz, lasy, zieleń i jeziora - idealne miejsce, by zaszyć się w ciszy swojego domu. Po środku jednak wyrasta budowla. Z daleka podobna do owalnego pojazdu kosmicznego. W istocie nie jest to UFO, ale ma z nim wiele wspólnego - kosmiczną technologię. Tak wygląda prawdziwy "dom" mistrzów świata F1 - Jensona Buttona i Lewisa Hamiltona, kierowców McLarena. 

 

Siedziba McLarena, bo o niej mowa, zbudowana została z ogromnym rozmachem. To budynek niepowtarzalny, daleko wykraczający poza standardowe budownictwo. Z oddali przypomina dzieło kosmitów, z bliska - dopracowane w najmniejszych szczegółach architektoniczne cacko. Obiekt oddalony godzinę drogi od Londynu to prawdziwy dom Jensona Buttona i Lewisa Hamiltona. Oczywiście, obaj mają kosztujące fortunę apartamenty rozsiane po całym świecie. To jednak tutaj - w Centrum Technologicznym McLarena przebywają najczęściej. F1 to piękny, ale i bezlitosny sport. Jeśli chcesz być najlepszy, musisz poświęcić swój czas - całe mnóstwo czasu. Hamilton i Button szlifują formę w jednym z najnowocześniejszych obiektów świata, który zwany jest też przez fachowców "mekką technologiczną F1".


Początek operacji

REKLAMA

- Istniejemy po to, by wygrywać - głosi motto zespołu McLaren. By zwyciężać potrzebne jest zaplecze technologiczne, które cały czas czuwa, i w którym projektowane są niezawodne bolidy. By spełnić te warunki w 1999 roku około 60 kilometrów od Londynu rozpoczęła się wielka operacja. Misja specjalna - budowa ultranowoczesnego ośrodka w Woking.
  Do tego zadania zaangażowano najlepszych. Od strony architektonicznej nad pracami czuwał słynny Norman Foster, który kilka lat później projektował nowy stadionu Wembley. Ciężar logistyczny wziął na siebie Ron Dennis - żywa legenda F1 i wieloletni szef McLarena. Jasno nakreślił ideę bazy w Woking - obiekt ma być nie tylko funkcjonalny, ale i ładny. Tak by zatrudnieni tu fachowcy mieli dodatkową motywację do pracy. Po pięciu latach - w maju 2004 roku - Dennis mógł dumnie ogłosić światu - mamy najnowocześniejszą bazę w historii całej F1. Według szacunków Centrum Technologiczne McLarena kosztowało ponad 300 milionów funtów. Przy jej budowie pracowało 4 tysiące osób. Do dzisiaj budzi podziw architektów oraz fachowców związanych z "jedynką".

źródło: Onet.pl

Villa Savoye

Willa Savoye w Poissy - modernistyczna willa zbudowana w latach 1928-1930, architekt Le Corbusier.

Dom stoi w wolnej przestrzeni – powiązany z przyrodą poprzez otwarcie się na krajobraz. Okna tak zaprojektowane jak kadr kamery i pokazują kolejne obrazy, a równocześnie do wnętrza wpuszczają światło, które również daje zaprogramowane efekty we wnętrzach. Sama architektura domu mimo otwarcia na przyrodę, formalnie się jej przeciwstawia. Bryła domu jest prosta i prostokątna, ustawiona na słupach odrywa się od podłoża, a miękkie i zróżnicowane formy naturalne napotykają na twarde i geometryczne formy przestrzenne. Zbudowana jest według 5 zasad „nowej architektury” Le Corbusiera.

• 1928 – Pierre Savoye z małżonką zlecają Le Corbusierowi zaprojektowanie willi weekendowej i w tym samym roku akceptują przedstawiony projekt obiektu, żartobliwie nazywany kabiną pilotów
• 1929 – początek budowy
• 1931 – małżeństwo wprowadza się do willi; w tym samym roku konieczne są prace poprawkowe – uszczelnienie okien i podniesienie wydajności ogrzewania
• 1940 do 1945 – willę okupują Niemcy, co powoduje poważne uszkodzenia budynku
• 1958 – miasto Poissy przejmuje willę z zamiarem wybudowania na części działki nowego liceum (rozważa się nawet wyburzenie obiektu)
• 1962 – miasto przekazuje willę państwu francuskiemu – podejmowane są pierwsze prace konserwacyjne
• 1963 – początek remontu kapitalnego przeprowadzonego przez architekta Jeana Dubuissona
• 1985 do 1992 – kolejny remont i rekonstrukcja (architekt Jean-Louis Véret)

Unité d'Habitation